Jeff Buckley

Jeff.
Tim'den olma, Grace aşığı, Nusrat sevdalısı.

Müzik alemi, düş alemi gibidir. Düş görürken fısıldanan bazı kelimeler vardır kulağımıza. Kimden geldiğini duymayız çoğu vakit. Jeff de, alem-i müziğin gaybdan gelen sesi bana göre. Şarkı şarkı anlatsan, olmaz; dize dize, olmaz. Tüm öteki müzik-çocuklardan farklı o çünkü. Farklılığı, içimizde olan o acıları, en acı şekilde dile getiriyor oluşu galiba. Kısasa kısas efendim. Beğenmeyen şöyle dursun.

Nusrat Fateh Ali Khan'ın armağanı olarak nitelendiriyorum ben onu hep, Tim Buckley'nin oğlu olması bir yana. Zira aslında babasıyla o kadar benziyorlar ki. Ama kaçımız istiyoruz ki babamıza benzemeyi? Babasının cenaze törenine davet dahi edilmemiş olsa da, bir gün anma töreninde "Once I Was" şarkısını söyleyip şöyle demiş: "Bazen merak ediyorum da, beni hiç hatırladığın oluyor mu?"

Jeff. Zamanın en zamansız çocuğu. Bir ilahi ses, bir çağrı, bir vahiy belki..
Nusrat dedim ya hani. Dream Brothers'ın "Mystery White Boy" yorumunu bir kez daha dinleyin. Nusrat Fateh'in nasıl Jeff'in vücuduna tezahür ettiğini göreceksiniz. Tek adam gibiler. Bütünleşiyor sesleri, zihinleri ve algıları..
Jeff.. Pakistan'dan Amerika'ya en kısa yol. Küçük çocuk gönlümüzden, Jeff'in gönlüne en kısa yol..

Grace söyleme, demek istiyorum O'na. Bana Mojo Pin deme, Lover'la başlayan cümleler kurma Jeff. Kimi zaman tınlatma o sesini Nusrat gibi, baban gibi olma Jeff. Baban gibi söyleme şu şarkıları. Gül biraz Jeff. Gül biraz. Gülünce daha güzel oluyorsun. Takma o çiçeği o küçücük yakana. Telecaster'ın senin olsun. Sen bu yana gel. Hiç konuşma. Hep bak böyle; sen gülünç bir çocuksun, bil bunu. Söyleme şu şarkıları. Ağlayacağım Jeff, ağlayacağım..