dilimdeki haiku: gitmek diyorum, / gitmek. en uzak / şehirlere.

gidiyoruz.

bazen öylesine hani, bir nevi kafa dinlemece oyunu, ah bilmeyiz ki kaçmaya çalıştığımız bazen sadece kendi kafamız, gitsek de oradan oraya: sürükleniyoruz hep birlikte. hep birlikte ve toplaya toplaya, dura demlene, yavaş yavaş. acılar yok olur yolda. yol: her derde deva. sonunda yine gitmek de olsa, yahut kalmak en gizli köşede. kalmak, bu yolun bir köşesinde. bilirim, zor oluyor terk etmeler. terk etmeler zor ammavelakin bir defa döktün mü gözyaşını tren peşinden, müstehak tüm gitmekler, adına ne koyarsan koy; bir doğu makamıdır bizde. ah biz ! yolunu aşkla kaybetmiş şarklı cankiler.. dolanıp duruyoruz denizlerden içeri, tutturmuşuz bir haiku dilimizde. ve dinimiz doğa'ya bürünürken, akıl defterine sadece yapraklar yazılıyor. bir de türküler, öpmelerden ziyade.

çırılçıplağız biz bu ahvalde. çırılçıplak ve suyla ıslanmış güzel bedenlerimiz. yanaşıyoruz birbirimize ağaçlar misali, bir kuş çıkıyor ağzımızdan. çarpa çarpa kalbimize kanadı kırmızıya bürümüş. yaşıyoruz. hem de ne yaşamak ! inadına evde durana, inadına oturana. biz, şarklı cankiler. bir çingene misali ölüyoruz evde durdukça. sırf ondandır ki durmaz bu tekerlekler, bu nefes es verene değin, velhasıl bu kelamlar aşkla yürür, aşka bürür dillendiğimiz şehirlerde..

giz
11temmuz09.ist.